Mijn naam is Ellie en ik ben stil, ik ben introvert, ik ben verlegen, ik ben bang en… ik heb een missie waarvoor ik alles wat ik ben aan de kant schuif.  

Als kind al was ik graag alleen of met een vriendin. Spelen op straat vond ik naar en vermijden ik zoveel mogelijk. Het liefst was ik in de stal te vinden, bij de pony’s en konijnen, samen met mijn zusje. Uren kon ik besteden aan het poetsen van de hoofdstellen en zadels of aan het schrijven van een brief aan een penvriendin ergens in het land en later in het buitenland. 

Ik weet niet wanneer het begonnen is, ik denk rond mijn 10^e, dat ik begon te dromen. Hele bijzondere dromen. Ik droomde namelijk dat ik voor een groep mensen stond en dat ik ze toespraak en iedereen luisterde naar wat ik te vertellen had. En dat was voor mij toentertijd bizar want ik was dat hele stille, bange en teruggetrokken kind. Het idee dat ik vrijuit zou spreken wat ondenkbaar. Op school zat ik altijd met zweet in mijn hadden als we één voor één moesten voorlezen. Ik las heel gespannen de woorden mee om er maar zeker van te zijn dat als mijn naam werd genoemd ik zou weten waar ik moest beginnen. En dan moest ik ook nog hard genoeg praten want anders moest ik het opnieuw doen. Waar het verhaal overging wist ik niet. Ik was zo bang om te spreken dat zelfs mijn naam hard op zeggen een hele uitdaging was. 

Het begon allemaal zo’n 20 jaar geleden. Toen kwam ik erachter dat ik niet gek was. Als meisje zijnde had ik meerdere steeds terugkerende dromen en een daarvan was dat ik met mijn handen mensen kon genezen, dat ik pijn en verdriet kon wegnemen en zelfs botbreuken snel kon laten genezen. Hoe raar was dat!

Je moet weten dat ik als kind op een protestante school zat en leerde over de bijbel en over Jezus. En Jezus was geweldig, hij deed dingen die niemand anders kon. En ik droomde dat ik dat ook kon. Belachelijk, hoe durfde ik dát te dromen, wat een hoogmoed. Ik schaamde mij diep voor mijn dromen en heb het tegen niemand verteld. Ik dacht werkelijk dat ik gek was, na 25 jaar kwam ik erachter dat ik NIET gek was. Er waren heel veel mensen die dat ook konden én deden. Ik weet nog dat ik heb gehuild…ik was niet alleen en mijn zoektocht begon.  

Internet was er toen nog niet en het ging zoals alles in die tijd langzaam en dat was goed, ik had tijd nodig om te aanvaarden dat wat ik mijn hele leven had gedacht, had geloofd niet waar was. Ik was niet gek en ik was niet alleen. Maar waar waren die mensen dan? 

Op mijn eerste computer, zo’n DOS apparaat schreef ik mijn eerste brief. In een magazine had ik een adres gevonden in America. Voorheen gebruikte ik speciaal luchtpostpapier, dat waren van die hele dunne blauwe velletjes met een hele dunne enveloppe omdat het niks mocht wegen als het met het vliegtuig mee moest. Maar die dunne velletjes die paste niet in de printer dus printen ik de brief op gewoon papier en stopte het in die dunne enveloppe en stuurde de brief naar Amerika. Drie weken heb ik gewacht. Kun je je nou niet meer voorstellen hé? Een mail verwacht je binnen 1 of 2 dagen terug en een app binnen 5 minuten. Maar dat duurde drie weken en toen is mijn reis begonnen.

Ik vond mensen die mij leerde hoe ik moest omgaan met de energie in mijn handen en ik viel van de ene verbazing in de andere en hoe meer ik leerde hoe verwarrender dat het werd want het kwam niet overeen met wat ik had geleerd en geloofde dat waar was. Inmiddels weet ik dat al mijn gedachten waar zijn en dat iedereen zijn eigen waarheid beleefd. De kracht zit in kunst om iedereen in zijn eigen waarheid te laten en bij jezelf te blijven en vanuit zachtheid en liefde jouw waarheid door te geven. En dat is vaak niet eenvoudig. 

Maar dat wist ik toen nog niet, ik wilde meer weten en volgde de ene opleiding naar de andere. Aura en Chakra Healing, massages, voeding, coaching. Ondertussen had ik een praktijk opgericht want ik wilde dat alles netjes en correct zou verlopen.

Totdat ik bij de medische basis kennis kwam. Het was reuze interessant om te leren hoe de mens in elkaar steekt en ik haalde goede cijfers, achten en negens. Ik hoefde nog maar een hoofdstuk voor mijn examen en dat ging over regel en wetgeving.

Daar ging het even mis. Ik werd zo boos over wat ik daar las en waaraan ik mij moest houden om datgeen wat ik geleerd had in praktijk te mogen brengen.

Ik moest een aantal verzekeringen afsluiten, oké dat was niet erg. Maar de verzekering af te kunnen sluiten moest ik mij aansluiten bij een beroepsvereniging, om aangenomen te worden moest ik gekeurd worden en ik moest mij nog bij een of andere instantie inschrijven en de kosten schoten omhoog, overal moest veel voor betaald worden en dat kwam elk jaar weer terug en ik dacht: ‘Hoe dan! Dit gaat niet om het helpen van mensen, dit gaat om geld. Hoeveel moet ik gaan vragen om deze kosten allemaal te kunnen betalen? En is dit wel voor de ‘gewone man’ te doen?

Dit wil ik niet! Zo wil ik niet werken!

Helemaal gefrustreerd over deze regels en wetten heb ik mijn praktijk weer opgezegd. Dit ga ik niet doen! 

Maar als de energie stroomt is deze niet meer te stoppen. Opnieuw naar de kamer van koophandel om Damesmassages in te schrijven. Dit keer alleen maar masseren, niks bijzonders, niks spannends alleen massages voor vrouwen. Geen extra studies waardoor ik toch weer in conflict zou komen met mezelf en regels en wetten. 

Toen kwam borstverzorging op mijn pad en ik dook er helemaal in. Dit was geweldig, dit is iets wat elke vrouw elk meisje moet leren. Pijn en ongemak horen niet in je lichaam en het is niet eens zo heel moeilijk om ervoor te zorgen dat je hier geen last of in ieder geval zo min mogelijk last van ervaart. Al die jaren dat ik menstrueerde en mijn lichaam signalen gaf wat ze nodig had kon ik haar niet verstaan. Ik wist niet dat het anders kon. Ik had geleerd dat ‘het’ erbij hoorde, pijn hoort bij het vrouw-zijn. Wat belachelijk, weet ik nu!

En wat ook zo fijn was, toen ik de opleiding ging volgen zou alles wat betreft regel en wetgeving geregeld worden. Ik hoefde alleen maar de opleiding te volgen en mij aan te sluiten bij de groep. Whow dat was misschien nog wel wat in eerste instantie de doorslag had gegeven om mij er in te gaan verdiepen. Maar dat liep anders, er was nog niets geregeld en ik moest veel geld betalen om lid te mogen zijn en er volgde allerlei regels waar ik mij aan moest houden. Dat was een koude douche maar ik was er van overtuigd dat dit hetgeen was wat ik moest doen en ik ging door. 

Ik bedacht een borst-buik massage om vrouwen (weer) in contact met zichzelf te brengen. Ging workshops geven en lezingen, ik werd zelfs gevraagd om online lezingen te geven aan de mensen in Kenia.

Op een gegeven moment kwam er een collega naar mij toe en zij zei: ‘Ellie jij moet oppassen’ en ik dacht: ‘hé? Hoezo?’ Ze zei: ‘ja, jij geeft borstmassages en dat kan ons schade, je moet uitkijken dat je geen claim krijgt, want er kunnen zomaar mensen komen die meer willen dan een massage’.

Ik wist niet wat ik hoorde! Wij, allemaal, verzorgen borsten, wij zijn borstweefseltherapeuten en ik mag geen borstmassage geven omdat er iemand bang is dat het gezien wordt als seks?

Ik ga er vanuit dat de masseur of masseuse bepaald hoe de energie van de massage is. Het is haar/zijn intentie die massage bepaald en mijn intentie is alles behalve seks, daar zijn speciale salons voor, daar vind je vrouwen en mannen die daar speciaal voor zijn opgeleid. Ik wist niet goed hoe ik op haar moest reageren en trok mij terug. 

Ik besloot om afscheid te nemen van deze organisatie en ik was weer alleen. Met mijn visie dat pijn niet in borsten thuis hoort en met mijn missie om het zoveel mogelijk vrouwen te vertellen en laten beleven. 

Toen kwam corona. Mijn praktijk moest dicht, er werd ons verteld dat we allemaal een potentieel gevaar waren voor elkaar en dat wij ons moesten opsluiten in onze huizen, met alle gevolgen van dien.

En toen mochten we weer open, gelukkig. Kom maar weer, kom maar bij mij, werd er geroepen op social media en ik deed mee. Opstarten ging moeizaam want de angst voor contact zat er goed in. En toen moesten we weer dicht en weer open. Dit kosten mij zoveel energie, ik had er geen zin en vertrouwen meer in. En ik dacht: ‘wat nu?’ 

Mijn toenmalige partner riep al een hele tijd, je moet gaan samen werken. En geloof mij, ik heb van alles gedaan om met collega’s in contact te komen, met sommige heb ik ook wat samen gedaan maar het was niet levensvatbaar. Ieder zit op haar eigen eiland en een ander is niet welkom. Het zou maar eens jouw klant kunnen zijn die naar de ander toe gaat.  

Ik kwam tot de conclusie dat ik al die tijd niet alleen was maar op de achtergrond was daar altijd een jonge vrouw. Zij stond voor mij klaar als ik haar nodig had. Zij keek mijn teksten na voordat ze naar de drukker gingen, ze corrigeerde het boekje wat ik gebruikte bij de workshops, ze ging mee naar lezingen als de groep wat groter was, zij deed dan de financiën zodat ik de vrouwen te woord kon staan en we hebben zelfs samen de workshop in het Engels gegeven, en dat was heel bijzonder. 

Stel je voor je zit in een tent met nog 15 andere vrouwen van elke leeftijd te praten over borsten en alles wat je bij het vrouw-zijn kunt beleven – en dat is voor elke vrouw anders- .

Je zit allemaal met je borsten bloot en tegenover je zit een jonge vrouw vol vertrouwen, in het Engels, te vertellen op welke manier je het beste je borsten kunt verzorgen. GEWELDIG! 

En ik dacht met haar wil ik verder. Alles wat ik heb geleerd, alle ervaringen die ik heb opgedaan, wil ik aan haar doorgeven zodat zij het weer aan andere door kan geven. Zij is de toekomst. En zij zei JA! 

Opnieuw naar de kamer van koophandel om Damesmassages uit te schrijven en om samen met mijn dochter Cheraina Borsten en Balans in te schrijven.